Bir karar verdik ya, pürüzlenmesek olmaz.
Birkaç gün evvel anne ziyaretinde, annem içti rakıyı içti rakıyı döktü içini. Ve o ulvi dilemmayı ortaya koydu...
Elalemi eğlendirmeye ne gerek var? O parayla çıkın uzuuuuun bir Avrupa seyahatine, gençsiniz, dolaşın, dedi.
Hakikaten ne gerek var elalemi eğlendirmeye? Şu ana kadar gittiğimiz düğünlerde biz el ve alem olarak mı eğlendik? Düğün sahipleri de böyle mi düşündüler acaba? Bu el ve alem ikilisi eğlendiler mi dediler?
Bir yandan "tutumlu" bir insan olarak da düşünmüyor değilim. Neden bir düğün ihtiyacı doğdu?
Konuştuklarımız arasında mutabık kaldığımız birkaç nokta var.
1. Kesinlikle nikah salonu ya da düğün sarayı istemiyoruz.
Hemen gülmeyin! Bunlar hakikaten konuşulup elenmesi gereken konular. Bu ikisinde mutabık kalamıyorsanız, hayat görüşünüzle ilgili iki çelişen çok büyük alan var demektir.
2. Güzel bir Avrupa şehrinde konsoloslukta nikah. Hülya Avşar ablamızın yıllar önce magazin dünyamıza bir opsiyon olarak önümüze koyduğu bu naçizane seçeneği tamamen elememiş olsak da damat adayımızın ailesinin gelme olasılığı düşük olduğu için (uçak ve sağlık nedenleriyle) çok dikkate almadığım bir seçenek oldu.
3. Hakikaten yanımda istediğim bazı insanlar var. Anne ve babaları saymama gerek yok ya da var; duruma göre değişiyor. Ancak yanımda olmasını istediğim bazı arkadaşlarım var. Onlarla beraber paylaşmak istediğim bir an gibi geliyor.
Özetle, ortaya atılan bu fikir aklımı karıştırmadı değil. Daha ilk seçenekten bu kadar aklımın karışmasının da iyi olmadığını biliyorum. Aklım net olmalı ki bir seçenekten diğerine rahatlıkla geçebileyim. Yoksa işin içinden çıkılmaz bir sarmala dönecek.
Masa örtüleri beyaz mı lila mı, şeker mi çikolata mı, vs vs
Ama bu önemli bir karar ve biraz daha düşünülmesi gerektiğine karar verdim.
İnşallah bu hafta şu Fransız Bahçelerine bakıp ilk fiyatlandırma çeşit ve önerilerini de dinledikten sonra kararım yavaş yavaş netleşecektir.
İtiraf etmeliyim düğünü planlamak yerine seyahat ajandası oluşturmak daha keyifli olacaktır.
